EEN SNOOD PLAN
We staan met onze nieuwe single alweer helemaal op nummer één in De Afrekening op Studio Brussel. Dat is een alternatieve hitparade voor jonge gasten met skateboards die in normale omstandigheden fan zijn van Green Day en Rammstein.
We staan met onze nieuwe single alweer helemaal op nummer één in De Afrekening op Studio Brussel. Dat is een alternatieve hitparade voor jonge gasten met skateboards die in normale omstandigheden fan zijn van Green Day en Rammstein.
Ik bevond mij te Gent. Ik liep over de brug over de Schelde achter de Vooruit. Daar zat een meeuw eenzaam te dobberen. Zo rustig zat zij daar te dobberen dat het enigszins opviel.
Iemand die zowat alles afweet van kunst en vooral van klassieke muziek is onze goede streekgenoot en bestsellerauteur Jef Geeraerts. U moet hem echt bezig om het te geloven. Tijdens een televisie-uitzending over het Elisabethconcours voor piano was hij de praatgast van Fred Brouwer.
We leven in een wonderlijke wereld. Iemand die honderd jaar geleden leefde zou, indien hij terugkwam op aarde, zijn ogen niet geloven en wellicht helemaal dol worden en zich bang in een hoekje verschuilen. Het gemak waarmee het postmoderne individu zich aanpast aan steeds weer nieuwe tijden en wonderlijkheden is verbazingwekkend. Ik heb bijvoorbeeld nog de tijd meegemaakt van de intrede van de elektrische tikmachine.
Mijn omzwervingen voeren me soms langs een ten dode opgeschreven bos dat vol staat met zieke sparren. ( Hak ze toch om, mij niet gelaten. Bouw er huizen voor hulpbehoevende gezinnen. Laten we daarvoor bijdragen, in solidariteit met onze medemensen.)
Het regende pijpenstelen. Het regende oude wijven met klompen. Het water viel met bakken uit de hemel. Want als het regent uit het oosten, regent het zonder vertroosten.
Bert Anciaux belde mij op deze week. Hij had veel goede dingen gehoord over mij. Dat ik zo mooi was en zo vooruitstrevend. Een echte bolleboos op politiek en cultureel vlak. Of ik niet zijn extern adviseur wou worden.
Even een les in gewijde geschiedenis: Bernadette Soubirous was een meisje dat leefde in bittere armoede. Zij hoedde varkens en geiten. Op haar veertiende jaar begonnen de verschijningen van Maria aan de grot van Massabielle, een stuk of twintig in totaal, verspreid over een aantal maanden.
Beste Amelie,
Ik heb met veel belangstelling en stijgende ontroering uw schitterende boek in één lange ruk uitgelezen. Het is een boek over de liefde. Over hoe de liefde alles overwint. Alle mannen zijn ellendelingen en idioten maar met dat soort bijkomstigheden valt er te leven. Amor non talia curat. Op kleinigheden let de liefde niet, zo schrijft Vergilius in zijn Bucolica. Dit gegeven lijkt mij ondanks uw schampere, bijtende observaties de diepere kern van uw boek.
Van die grote gevoelens en zo, daar ben ik allemaal geen echte voorstander meer van. Ik heb het gezien en bekeken en ik heb er zo langzaam aan wat genoeg van, voor mij hoeft het niet meer zo nodig. Ik bedoel, kom het toch allemaal halen, je mag het hebben en je mag het houden, wat moet ik er mee ?
4/11/1999 Boekenbeurs Antwerpen
Mensenlief, wat leid ik toch een ellendig rotleven. De mensen zeggen tegen mij: maar Vos toch, gij zijt toch jong en mooi en intelligent, waarover klaagt gij dan. Ja, ik weet het, ik ben enorm intelligent maar vooral jong en mooi. Wat baat het echter jong en mooi en intelligent te zijn als gij geen geld en succes hebt.
Het Belgacom-gebouw zal er nog zeker honderd jaar staan, dat heb ik gelezen in deze eigenste gazet vorige week. We moeten er van leren houden. Dat is de enige oplossing.
Zonder chemicaliën tot mij te nemen, want daar kan ik niet goed tegen, stapte ik vol goede moed door de grote ingangspoort van Pukkelpop. Ik leef in de droomtijd, dacht ik op dat ogenblik.
Het was die nacht dat ik het product tot mij had genomen. Ik had het een keer eerder gedaan, maar toen werkte het niet. Nu werkte het, dat product. Het was een pil die ergens in een laboratorium was aangemaakt en die ik had aangeschaft bij een jong meisje dat een ambulant handeltje dreef in het product en dit binnen het kader van een sociaal gecorrigeerde vrijemarkteconomie.
Omdat ik zelf ongeveer drie akkoorden kan aanslaan op mijn piano, durf ik, staande in de schaduw van de schemering van een oneindig ver licht, een flauw vermoeden te koesteren wat het zou zijn om bijvoorbeeld een pianoconcert van Dimitri Sjostakovitsj ten gehore te brengen. Een onmogelijke oceaan van muzieknoten, waar voor de gewone sterveling geen einde aan lijkt te komen.
Nu Saddam Hoessein achter slot en grendel zit kunnen we overgaan naar de belangrijke zaken. Het Groot Dictee der Nederlandse Taal, kent u dat? Ik mocht er ook een keer aan deelnemen, een paar jaar geleden.
Ik vereenzelvig de Voskenslaan in de eerste plaats met het bekende atheneum aldaar. Op een bord aan de ingang staat te lezen: Atheneum Voskenslaan: Standing, Toekomst en Traditie. De school bekleedt inderdaad met oud-leerlingen als Dirk Frimout en Victor Horta en Freya Van Den Bossche en Katia Vlerick en de beruchte DJ TLP een vooraanstaande positie in de samenleving met de daarbij behorende intellectuele distinctie.
Op Dranouter zag ik die gasten van Arsenal. Alweer een band uit Gent die de wereld gaat veroveren. Ik hoop het van harte want Arsenal dat is echt een topband echt waar, bijna zo goed als Soulwax.
Het was een zondagnamiddag. Ik was bij mijn tante Cordule na het eten van de confituurtaart plots van verveling in elkander gestuikt en bewusteloos afgevoerd naar het Sint-Lucashospitaal.
Ik kan het niet laten. Ik heb alweer een ellendig rotboek geschreven. Het heet ‘Het Mensdom.’ Zo slecht, bijna niet te geloven.
Iemand zei mij: schrijf een keer wat meer over pijn. Maar dat probeer ik nu net niét te doen. Ik probeer de pijn uit de wereld te helpen door schone liedjes te zingen en enorm onnozel te doen op allerlei podia.
Van een volmaakt hersenloos geluk getuigen ook die politici die niet lijden aan inlevingsdramaturgie. Afbraakretoriek van potsenmakers met een gesubsidieerde pet op? Met het kopje schuin tegemoetkomen, die jongens. Prevelend aan het handje van economische wetmatigheid. Maar vanbinnen: hilariteit.